واین دنیای وانفسا
زندگی در این عصر ماشین و اهن ودود موجب می شود تا انسان بر اثر قرارگرفتن در مرداب مشکلات ومصائب ؛دور شدن از خدای اسمان ها و قرارگرفتن در اغوش شیطان را حس نکند.
واقعیت این است  که طول عمر انسان مثل بازی فوتبال می ماند و تا لحظه ای که داور سوت پایان مسابقه را نکشد واعلام ختم مسابقه را نکند فرصت جریان وجود دارد. حال نکته مهم این است که فرزند ادم ابوالبشر تا چه اندازه  قدر لحظات را دانسته وتلاش می کند که راه بازگشت را در پیش بگیرد.
حال چه باید کرد؟ ایا باید منتظر ماند تا این همه مشکل انسان را از خوشبختی حقیقی باز داردو....... یا اینکه تا فرصت هست راه بازگشت را در پیش گرفته و از خدای خود به جهت گناهان بی شمار پوزش بطلبیم.  برای رسیدن به هر هدفی دو مشکل وجود دارد: اول اینکه به جهت سختی راه و مشقت بار بودن ان؛ رسیدن به مقصد را ناممکن بدانیم و دوم اینکه با سهل واسان
فرض کردن مسیر حرکت؛  عملا امکان دستیابی به هدف را از دست بدهیم.
حال چه باید کرد؟ یک ضرب المثل هندی می گوید: کسی موفق است که از قبل از حرکت نقشه راه را بداند. ایا همه ما راه؛ نقشه راه و مسیر حرکت را می دانیم و یا اینکه تصور می کنیم بر این امور اطلاع داریم در حالی که در واقع  چنین نیست.