پرستوی مهاجر

تو رفتی در سکوت کلبه عشق

تمامی وجود من سخت آزرد

شقا یق های این دشت پر از خون

درون سینه ام نشکفته پژمرد

تو رفتی با توعشق هم سفر کرد

شرنگ غم به کام من فرو ریخت

سکوت وماتم درد جدایی

به شبهای غم آلوده بیامیخت

سفر کردی لیکن دستهایم

کنون در حسرت وغرق نیازند

فراق و دوری ات را چاره ای نیست

پس از تو اشکهایم چاره سازند

بیا ای زندگانی بگذر از من

که بی او زندگانی هیچ وپوچ است

فرو پاشیده شد کا شا نه دل

پرستوی مهاجر فکر کوچ است